Lista uczuć w oparciu o Porozumienie Bez Przemocy

„Tak, tak, wiem – nie jesteś obrażona, tylko jest ci przykro” – zdarzyło mi się usłyszeć od znajomego, kiedy pewnie z mojej miny wywnioskował nieprzychylną reakcję na coś, co wcześniej powiedział. Problem w tym, że nie byłam ani urażona, ani smutna, raczej rozczarowana, zdezorientowana, a może lekko zawiedziona.

Założę się, że większość ludzi bardzo dobrze zna wszystkie użyte przeze mnie określenia.  Prawdopodobnie nie byłoby wielką trudnością dodanie jeszcze kilku podobnych. Okazuje się jednak, że repertuar słów, jakimi na co dzień opisujemy swoje stany emocjonalne, jest bardzo ubogi. Często ograniczamy się do komunikatów typu „jest mi źle” albo „czuję się okej”, które tak naprawdę nie niosą żadnych konkretnych treści. Nie zastanawiamy się, gdzie leży źródło naszej euforii, przygnębienia czy zaciekawienia. Nie łączymy sygnałów płynących z naszych ciał i umysłów z potrzebami, których zaspokojenie albo niezaspokojenie stanowią podstawy uczuć.

Poniżej znajduje się lista uczuć, którą możecie znaleźć w książce Lucy Leu „Porozumienie bez przemocy – ćwiczenia”*. Chciałabym jednak zwrócić Waszą uwagę na dwie istotne kwestie.

Stanowi ona jednak bardzo dobrą bazę do budowania komunikatów w duchu PBP, dlatego też jej główny podział opiera się na zaspokojeniu bądź nie naszych potrzeb; podobnie wyglądałyby listy uczuć przyjemnych i nieprzyjemnych (unikałabym nazywania ich negatywnymi i pozytywnymi).

Jeśli na widok tych 290 słów rzednie Wam mina, musicie wiedzieć, że i tak nie jest źle. W tradycyjnym języku tybetańskim istnieje około 80 tysięcy słów określających emocje!

Jestem pewna, że precyzja w doborze takich emocjonalnych słów stanowi klucz do tego, żebyśmy coraz częściej sięgali po te bliższe szczęściu i zadowoleniu. Kiedy bowiem wiemy dokładnie, co czujemy, łatwiej nam rozpoznać, czego nam trzeba, a często mówienie o swoich potrzebach jest pierwszym i wystarczającym krokiem do ich spełnienia. Z własnego doświadczenia wiem, że to niełatwa sztuka, często spotykająca się z zaskoczeniem ze strony adresata naszego komunikatu. Ale zdecydowania warta tego wysiłku!

Chcesz poćwiczyć ten sposób?

Kiedy następnym razem ktoś zapyta Was o samopoczucie, zatrzymajcie się na chwilę w okolicach swoich potrzeb, może zerknijcie na listę i wybierzcie słowo lepsze od okej. Może akurat rozanielenie będzie w porządku?

*Gorąco zachęcam Was do jej przeczytania, a wcześniej do sięgnięcia po bazę teoretyczną „Porozumienia bez przemocy” autorstwa Marshalla. B. Rosenberga

Źródło:
Marshall B. Rosenberg., Porozumienie bez przemocy”

Autor: Iga Zielińska