Książki

Książka pt: „Kiedy twoja złość krzywdzi dziecko”  jest poradnikiem dla wszystkich rodziców, którzy chcą nauczyć się kontrolować złość. Mnie na początku zmylił tytuł tej książki. Myślałam, że będzie opisywał, jak złość wobec dziecka może na niego negatywnie wpłynąć.  Jednak nie jest tylko książka stworzona po to, żeby moralizować. Nie opisuje tylko negatywnych skutków jakie niosą wybuchy złości rodziców na dzieci. Przede wszystkim przedstawia praktyczne sposoby, jak można radzić sobie z takimi sytuacjami.

Jak wspominałam ta książka przed wszystkim ma służyć za pomoc w opanowaniu w swojej złości. Jednak czy można się nie złościć? I czy można opanować to silne uczucie i spokojnie porozmawiać z dzieckiem zamiast na niego krzyknąć? Wydaje mi się, że jeśli po prostu przeczyta się to co autorzy piszą, biernie przyswoi przekazywaną wiedzę to niestety nie będzie to możliwe. Jedynie sumienne ćwiczenie nowych umiejętności, uzupełnianie dzienniczka złości, refleksja nad zachowaniem swoim i dziecka powoli zminimalizować wybuchy złości.

Kolejną rzeczą, którą uważam za bardzo przydatną jest spojrzenie z innej perspektywy na najczęstsze zachowania dzieci, wywołujące złość. Opisanych jest ponad 20 przypadków i pokazane są alternatywną interpretacje zachowania dziecka. Przykładowo kiedy  maluch nie robi tego o co go się prosi. Można po prostu pomyśleć: „Robisz to specjalnie i celowo. Nigdy nie robisz tego o co cię proszę.” Jednak patrząc na zachowanie z perspektywy temperamentu, okazuje się dziecko o dużym poziomie aktywności jest po prostu zbyt zajęte tym co robi, żeby wykonać otrzymaną prośbę. Jego łatwość rozproszenia uwagi też może utrudniać mu skupienie się i zapamiętanie tego o co się go prosi.

Książka pt: „Kiedy twoja złość krzywdzi dziecko” to bardzo ciekawa propozycja zarówno dla rodziców jak i pedagogów. Jednak jestem zdania, że nie jest to książka dla każdego. Tylko dla osób, chcący zapanować nad złością i będących konsekwentnymi w swoim działaniu. Jest to zbiór ćwiczeń, przykładów, zadań, który może pomóc, ale trzeba chcieć zmian. Muszę przyznać, że bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta książka, ponieważ nie spodziewałam się tylu sensownych i dobrze dobranych ćwiczeń pomagających stopniowo opanować złość.

 „Złość rodzica ‒ zarówno wyrażona krzykiem jak i klapsem ‒ sama w sobie jest dla dziecka karą. A kary nie uczą dziecka odpowiedzialności. Wszystko, czego się w ten sposób nauczy, to ukrywanie swoich uczynków. Owszem, jeśli nakrzyczysz na dziecko przyłapane na podkradaniu ciastek z szafki, to możliwe, że dojdzie do wniosku, iż najlepszym sposobem uniknięcia awantury jest niepodkradanie ciastek. Pewne jest jednak raczej co innego: przede wszystkim stwierdzi, że uniknie awantury, jeśli następnym razem nie zostanie przyłapane”.

Na podstawie:

Autor: Monika Szust

Książka pt.:,,Wypalone dzieci’’, o presji osiągnięć i pogoni za sukcesem,  została napisana przez profesora dr hab. n. med. Michael’a Schulte-Markwort, który po otrzymaniu specjalizacji z psychiatrii dzieci i młodzieży, uzyskał dodatkowe kwalifikacje jako psychoterapeuta specjalizujący się w psychoanalizie i psychodramie. Jego poprzednie prace dotyczyły m.in. jadłowstrętu psychicznego, obecnie zajmuję się dotkliwym procesem wypalenia u dzieci i młodzieży, które w Niemczech opisał jako pierwszy. Strukturę swojej książki podzielił na cztery części, by dokładnie zrozumieć zjawisko wypalenia. Książka została opublikowana pod wydawnictwem Dobra Literatura i adresowana jest głównie do nauczycieli, pedagogów, terapeutów, psychologów czy rodziców.

Na wstępie autor opisuje przypadki dzieci, które mają bardzo podobne objawy chociaż pochodzą z innych rodzin, wychowują się w innym środowisku i wpływają na nie różne czynniki charakteryzuje je zjawisko wypalenia.

Dzieci te odznaczają się wzmożonym zmęczeniem, są monotonne, nie wykazują chęci zabawy, brakuje im koncentracji, mają duże problemy z pamięcią, nie radzą sobie ze stresem, mają ograniczony apetyt, obniżone poczucie własnej wartości oraz nie radzą sobie z presją, która je otacza. Wszystkie te objawy podobne są do depresji, autor podkreśla, że im dłużej zjawisko wyczerpania będzie się utrzymywało, to te objawy przeistoczą się w depresję.

Coraz częściej możemy spotkać się z rodzinami, gdzie praca jest najważniejsza, rodzice często poświęcają się pracy, zostawiają dziecko w świetlicy, u babci, zapominają, że czas spędzony z dzieckiem jest najważniejszy. Rodziny te chcą dać swojemu dziecku to czego brakowało im w dzieciństwie. Dorośli często mają przekonanie, że czas dzieciństwa to okres radości i beztroski, w rzeczywistości niestety tak nie jest. I to właśnie od dorosłych zależy, jak pokierujemy życiem naszych pociech, podopiecznych.

Dzieci powinny chodzić do szkoły z przyjemnością, a tymczasem wymaga się od nich ciągłego zaangażowania w lekcję, przygotowania, poszerzania dodatkowo wiedzy, by mogły ze sobą rywalizować. Już od najmłodszych lat dzieci uczone są, że muszą mieć wysokie stopnie, bo inaczej nie zajdą nigdzie w życiu. Istnieje przekonanie, że jeśli dziecko nie radzi sobie w nauce to tylko i wyłącznie dlatego, że nie uczy się w domu i to jest jego wina. Zapomina się o chwaleniu dzieci za ich postępy, nawet za te najmniejsze. Tworzymy roboty, które mają być zaprogramowane tak jak wymaga tego społeczeństwo, nie dopuszczamy sprzeciwu ze strony dziecka, a gdy się on pojawia odbieramy go jako sygnał złego wychowania.

Na podstawie:

Autor: Marta Janik

Ludzkie emocje :  jak powstają? Dlaczego? Co ma na nie wpływ? Często wiele osób zadaje sobie to pytanie. Czy istnieje stała reguła, sposób czy metoda, która pomogłaby w zrozumieniu ludzkich emocji? Zapewne nie. Nie ma jednaj stałej reguły. Jednak istnieje wiele aspektów mających na to wpływ. Mają one podłoże zarówno psychologiczne jak i biologiczne, zarówno genetyczne jak i filozoficzne, zarówno antropologiczne jak i socjologiczne czy historyczne. Każde z tych podstaw  ma swój indywidualny wpływ na ludzkie emocje na ich rodzaj, nasilenie, czy powody powodujące takowe. Jak je rozróżnić, zrozumieć?

Na rynku można znaleźć wiele książek, artykułów, wykładów czy filmów które pomagają nam w zrozumieniu ludzkich emocji oraz wszystkich czynników wpływających na ich   powstawanie, panowanie nad nimi czy też ich zrozumienie. Jednym z takich dzieł jest książka pt. „ Zrozumieć emocje” autorstwa Keith Oatley oraz Jennifer M. Jenkins, która w bardzo ciekawy sposób  opisuje  zarówno same emocje  jaki i ich podłoże. W książce możemy znaleźć   opisane emocje z bardzo różnych perspektyw. Jak już wcześniej wspomniałam od perspektyw psychologicznych czy biologicznych jak i tych które drzemią w człowieku  od praprzodków.  Oatley i Jenkis  w swoim dziele  odwołują się również do różnych filozofii względem emocji. Wszystkie te czynniki doskonale wpływają na pojęcie opisywanych przez autorów emocji, ponieważ są kontrastowane na różnych płaszczyznach i opisane w różny sposób.

Tę książkę poleciłabym osobom, które są zainteresowane tematem emocji, które ciekawią się przyczyną emocji, ale także ich skutkami. Po przeczytaniu jej, z pewnością dowiemy się wiele ciekawych, nowych rzeczy, z których będziemy mogli skorzystać w życiu. Dzięki niej, z łatwością będziemy mogli odpowiedzieć na zadane przeze mnie we wstępie pytania.

Na podstawie:

Autor: Aleksandra Kasprzyk

Gdybym miała opisać dzieło jednym słowem, z pewnością użyła bym pojęcia: refleksyjne. Nigdy dotąd nie spotkałam się z tym, aby autor wpadł na pomysł, by napisać książkę w formie wywiadu. Ingeborg Szöllösi przeprowadziła rozmowę z Jesperem Juulem, zadając mu świetne pytania oraz czasami wyrażając swoją opinię. Myślę, że może to mocno zbliżyć czytelnika z autorem. Sama kilka razy złapałam się na tym, że chcę zadać specjaliście pytanie. Język, jakiego używa jest dość przyjemny i bardzo zrozumiały.

Początkowo bardzo się zdziwiłam szczerością z jaką Juul opowiada o swoich rodzicach. Później doszłam do wniosku, że to doświadczenia nas najbardziej kształtują, więc jak nie wspomnieć o czymś co zapoczątkowało jego życie zawodowe i wszystkie teorie związane z wychowaniem. Komunikacja między dzieckiem a rodzicem jest bardzo istotna do zrozumienia i wzajemnego poznania. Autor zwraca uwagę, na to, iż słuchać nie zawsze znaczy to samo co słyszeć.

Bardzo zaciekawiła mnie teoria Juula, według której dziecko stające się bardziej za siebie odpowiedzialne uszczupla władzę rodzicom. Dając dziecku więcej swobody i możliwości decydowania o sobie, udostępniamy mu ważną życiową lekcję, uczymy myślenia przyczynowo- skutkowego oraz pokazujemy wiarę w niego. Rezygnacja ze swojej sztywnej pozycji i poczucia wyższości może być ciężkia dla rodziców, lecz prezent jaki podarujemy dziecku może nam to wynagrodzić. Juul opisuje również młodych dorosłych na przykładzie pewnej dziewczynki. Pokazuje, w jaki sposób osoba odpowiedzialna za innych, może nie być odpowiedzialna za siebie oraz jakie są tego przyczyny.

Książę pt. „Zamiast Wychowania” Jespera Juula, z czystym sumieniem chciałabym polecić każdemu. Wartości, które są w niej zawarte mogą być początkiem do wielu małych zmian dla rodziców, nauczycieli, dziadków oraz samych dzieci.

Na podstawie:

Autor: Weronika Szturo

Obecnie mamy dostęp do wielu książek, które poruszają nieskończoną ilość tematów włączając te, w których znajdziemy tematy dotyczące wychowania, rodzicielstwa i związanych z nimi zagadnień. Jesteśmy zalewani ogromem różnych teorii, które zmieniają się w dość krótkim czasie. Warto, abyśmy sami zastanowili się nad nam bliższymi, z którymi się utożsamiamy. Nierzadko zdarza się, że mogą one zmienić nasze podejście do danego tematu. Naprzeciw temu wychodzi Jesper Jull ze swoją książką „Nie z miłości”. Jest on znanym duńskim terapeutą rodzin i pedagogiem o światowej renomie. Prowadzi wykłady, seminaria oraz warsztaty dla rodziców i organizacji publicznych. Jest jednym z głównych liderów przełomu we współczesnej pedagogice. Zawdzięczamy mu odejście od wychowania autorytarnego opartego na posłuszeństwie, karach i przemocy psychicznej lub fizycznej na rzecz nowego spojrzenie na dziecko oraz nowy sposób wspierania go w socjalizacji i rozwoju. Podkreśla jak ważny jest szacunek i współdziałanie we wzajemnych relacjach z dziećmi.

Książka nie jest długa, posiada dużą czcionkę, przez co czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Jest napisana przystępnym językiem, a autor w jasny sposób przekazuje poruszany temat. Często możemy natknąć się na konkretne zdania, sytuacje, przykłady, jak powinno, a jak nie powinno się mówić, dzięki czemu łatwiej jest zrozumieć, o co dokładniej chodzi.

Najważniejszym tematem opisanym w książce jest świadome odmawianie dzieciom. Jak mieć wymagania względem dzieci, jak je egzekwować, nie zadając żadnych kar ani psychicznych, ani cielesnych. Pokazuje, jak ważne jest, by w swoim zachowaniu być autentycznym, spójnym i szczerym, bo tylko wtedy jesteśmy w stanie zapewnić sobie szacunek dziecka i mieć z nim dobrą relację. Zaznacza, jak ważne w komunikacji jest to, aby formułować jasne i klarowne komunikaty, w których nie oceniamy innych, a mówimy o swoich potrzebach, uczuciach i wyznaczamy swoje granice. Trzeba być spójnym z tym, co myślimy i co mówimy, ponieważ dzieci doskonale wyczują, jeśli pojawi się jakaś rozbieżność. Mogą wtedy poczuć się zagubione, bo nie będą w stanie zinterpretować owej rozbieżności. Uczy odróżniać potrzeby od chęci dziecka, co nie jest czasami wcale takie łatwe.  Pojawiają się również odpowiedzi na wiele pytań np. czy „NIE podlega dyskusji?”  albo czy „dzieci też mogą mówić NIE swoim rodzicom?”.

Książka dla wielu może nie być niczym odkrywczym, ponieważ moim zdaniem nie jest zbyt rewolucyjna i przełomowa. Mimo tego myślę, że warto po nią sięgnąć i przeczytać. Przypomina, porządkuje i nazywa to, co jest dla nas oczywiste, a z czego nawet nie zdawaliśmy sobie sprawy. Dla niektórych może okazać się najlepszym przewodnikiem, jak odmawiać swoim dzieciom, które z wielkimi oczami pełnymi miłości będą prosiły o kolejną porcję słodyczy.

Na podstawie:

Autor: Weronika Szturo

Jest naprawdę wyjątkowa, także ze względu na formę. Stanowi zapis dialogu naukowego opatrzony komentarzem wybitnych specjalistów. Ów dialog odbył się w 2000 roku pomiędzy przedstawicielami świata zachodniej nauki (jak Paul Ekman czy Richard Davidson) i buddyjskimi mnichami na czele z Dalajlamą XIV. Z prawdziwą otwartością umysłu i poszanowaniem dla odmiennych światopoglądów prowadzono rozmowy na temat wyzwań, przed jakimi staje dzisiejszy świat, możliwości, jakie daje ludziom, wartości, na jakich powinniśmy się skupić. Nie była to jednak tylko luźna dyskusja na temat osobistych przekonań obu stron. Posługiwano się dowodami naukowymi, wieloletnimi obserwacjami, przytaczano wyniki badań i eksperymentów. Jednym z ciekawszych było obrazowanie czynności mózgu medytującego mnicha, którego wyniki zaciekawiły obie strony – mnichów i naukowców.

Przytaczane fragmenty dialogów i opisy rozmów pozwalają łatwo wczuć się w atmosferę tamtego spotkania. Atmosferę życzliwości, wzajemnego zaciekawienia, skupienia i uważnego słuchania. Oprócz treści merytorycznych niosą w sobie obraz tego, jak powinna wyglądać prawdziwa dyskusja, jaki wachlarz możliwych rozwiązań tworzy pozytywne nastawienie na poglądy drugiego człowieka.

Poruszane w książce tematy są  bliskie nie tylko psychologom emocji . Starając się trzymać i tak szerokiego obszaru tytułowych emocji destrukcyjnych, rozmówcy poruszali jednak wątki poboczne, bardziej uniwersalne, jak sytuacja świata na początku XXI wieku, edukacja czy metody badawcze neuropsychologii. Oprócz wyczerpującej analizy mechanizmów, przyczyn i konsekwencji odczuwanych przez nas emocji, książka ta stanowi łatwe wprowadzenie do buddyjskiego systemu myślenia, przy czym nie chodzi mi tu o stronę religii, a raczej filozofii umysłu. Jest to punk widzenia zupełnie odmienny od obowiązującego powszechnie na Zachodzie, dlatego za tak cenną uważam możliwość zapoznania się z nim. Wbrew pozorom, można w nim znaleźć prawdziwie naukowe fundamenty.

Autor: Iga Zielińska
Źródło obrazu: link